کاش من هم ارمیا بودم

 این جا می نویسم چون اون وبلاگم اسگل شده

 الان دارم آرزو می کنم

که  برم دانشگاه شیراز قبول شم

 می دونم

آرزوی مسخره ایه

ولی یه حسی بهم می گه میرم

یه شهرستانی

که این همیشه آرزوی من بوده

 با این که هیچی نخوندم

ولی شاید یه روز خوندم

 این که برم زیر اون درختای

باحال و هوای عالیش روی

  بلوک های کنار جوب راه برم

دستام رو باز کنم

و همه ی هواسم رو به این جم کنم که

نیوفتم  وبا خودم حرف

بزنم

ومثل دیونه ها شعر بخونم

 من همیشه دوست داشتم دیونه باشم

شاید همین الان هم هستم

اما کسی من رو با این عنوان نمی شناسه بلکه من رو

 با یه عنوان مسخره ی  دیگه به نام انسان می شناسن

دونه ها به خاطر این  که زندگی عالی دارن دوست دارم

 وکسی بهشون کار نداره

 به نظر من