کاش من هم ارمیا بودم

نمیدانم چه بنویسم فقط می توانم بگویم

سخت است

سخت است

 این زندگی

خسته ام که گاهی این جا هم نمی توانم بنویسم یعنی

 فکر می کنم

گاهی مغزم شاید دارد می ترکد

از این همه حرف

 ولی من

هیچ وقت نمی توانن با کسی حرف بزنم

 نمی دانم شاید دورو بریام اینقدر

  از تصمیمات و زندگیشان حرف می زنند که من

 این طور فکر می کنم

هر چند من مثل همه نیستم

 فکر می کنم کم اوردم

خدایا خواهش می کنم کمکم کن

بتونم

برسر کار

خسته ام

بمیرم

 در این خانه ی متروکی که

من برای خود

ساخته ام

وعاشقانه دوستش دارم

 ودوست ندارم کسی پپا در آن بگذارد

چون این جا

خانه ی

تنهایی من

است هر چند مطمئنم روزی

تنها زندگی می کنم

خسته ام از این زندگی لعنتی